Αναδρομή στο παρελθόν - ©NikosT

Φίλοι μου εδώ θα κάνουμε μια αναδρομή μέσο της ιστοσελίδας WAYBACK MACHINE Internet archive,

στην ιστοσελίδα μου, πηγαίνοντας τον χρόνο στο μακρινό 2007.

Όπως αναφέρει η ιστοσελίδα web.archive.org, μπορείτε να εξερευνήσετε περισσότερες από 916 δισεκατομμύρια ιστοσελίδες που αποθηκεύτηκαν με την πάροδο του χρόνου.

Έτσι και εγώ επιχείρησα να βάλω στην αναζήτηση την δικιά μου ιστοσελίδα με το NikosT.gr το οποίο έχω κατοχυρώσει από το 2004.

Έμεινα έκπληκτος όταν διαπίστωσα ότι πραγματικά έχει αποθηκευμένες χρονικές στιγμές από την τότε ιστοσελίδα μου.

Κάτι που και εσείς μπορείτε να το κάνετε και να τις δείτε.

Εκεί που στάθηκα ήταν σε δύο καλά στιγμιότυπα που για εσάς δεν έχει και πολύ έως καμία σημασία, αλλά για εμένα δείχνει έμπρακτα την αγωνιστική μου διάθεση, ιδικά για το θέμα Ολυμπιακή Αεροπλοΐα, μιας και οι καλοί “συνάδερφοι” μου κατά καιρούς, μετά το ξεπούλημα της OL.AV. με έκριναν αρνητικά και κατέκριναν με χυδαιότητα μέχρι σημείου απειλών με μηνύσεις για παραπληροφόρηση στον τότε υποτιθέμενο αγώνα τους … κατόπιν εορτής.

Εδώ όμως φαίνεται ποιος πραγματικά έκανε αγώνα πολύ πριν την τελική απόφαση , βλέποντας την καταιγίδα να έρχεται. Όταν λοιπόν οι φυγόπονοι αδιαφορούσαν, εγώ έβλεπα το κακό τέλος της ιστορίας της OL.AV.

Και πάμε σε ένα άλλο στιγμιότυπο που βρήκα και συγκεκριμένα είχα χάσει τις φωτογραφίες λόγο απώλειας του HDD, είναι μια εξόρμηση που είχαμε κάνει στα δρακόσπιτα της Εύβοιας.

Στης 29 Αυγούστου μεσημέρι ξεκινήσαμε εγώ και ο Δημήτρης, σαν μέλη της φωτογραφικής κοινότητας, να κάνουμε οι δυο μας την πρώτη μας φωτογραφική εξόρμηση με την σημαία της σελίδας.  (Εκείνο το διάστημα είχα δημιουργήσει μια ιστοσελίδα για τους φωτογράφους με την ονομασία Community of Photography)

Ξεκινήσαμε λοιπόν για Ραφήνα με το lada του Δημήτρη, και η πρώτη μας ατυχία μας έκανε την χάρη να μας σημαδέψει, μιας και φτάνοντας, έφευγε το καράβι.

Δεν μασάμε όμως, φύγαμε ολοταχώς για Αγ. Μαρίνα, όπου και η πρώτη φωτογραφία από την ώρα αναμονής, μέχρι να εμφανιστεί το φέρι μποτ.

Περάσαμε απέναντι, μετά από μισή ώρα, και φύγαμε για το νότιο άκρο της Εύβοιας, όπου και θα κατασκηνώναμε.

Κάναμε την σχετική στάση σε super market και βενζινάδικο, εφοδιαστήκαμε και ξεκινήσαμε την διαδρομή.

Μέχρι ένα σημείο που ήταν άσφαλτος καλά ήταν, αλλά μόλις μπήκαμε στους χωματόδρομους έγινε ο χαμός.

Ότι πέτρα είχα στα νεφρά μου την κατέβασε.

Καλό το lada αλλά κουνάει πολύ. Μου θύμισε την καναδέζα στον στρατό.

Βέβαια είχαμε τον απαιτούμενο εξοπλισμό που μας καθοδηγούσε στους κακοτράχαλους χωματόδρομους των βουνών, ώσπου αργά το απόγευμα αντικρίσαμε το ακρωτήριο. Η πρώτη θέα ήταν το απέραντο γαλάζιο του αιγαίου μιας και αντικρίζαμε το κάβο ντόρο. Σχετικές δυο φωτογραφίες.

Το βράδυ αφού έπεσαι για καλά το σκοτάδι, και βέβαια είχαμε κάνει τις προεργασίες για τον ύπνο μας, φάγαμε και κάτι να σταθούμε στα πόδια μας, ξεκινήσαμε για τον Αγ. Γεώργιο, το εκκλησάκι στον λόφο, όπου και αρχίσαμε την νυχτερινή φωτογράφιση.

Καθίσαμε εκεί πάνω από τρις ώρες, και μετά κατεβήκαμε στην σκηνή, στην παραλία. Μην σκεφτείτε καμιά μεγάλη, ένα μικρό κομμάτι που ήμασταν τυχεροί, και το βρήκαμε, αλλιώς είχε πολύ αέρα και δεν στεκόσουνα πουθενά.

Σήμα από τηλέφωνα δεν είχαμε, οπότε ο Δημητράκης, βρήκε την ευκαιρία και αναρτήσει την κεραία των VHF, UHF, μακρά, μεσαία, για αριανούς, ότι τραβά η καρδιά σου.

Μίλησε και με φίλους, κοντά μας σχετικά, από την Κύπρο!!!!!.  Σχετική φωτογραφία.

Την άλλη μέρα το πρωί, πριν την ανατολή είχαμε σηκωθεί, και βγάλαμε τις φωτογραφίες μας. Μετά ανεβήκαμε στο λοφάκι, διερευνήσαμε το μέρος, βγάλαμε και άλλες φωτογραφίες, ήπιαμε τον καφέ μας, και μετά ξεκινήσαμε για τα δρακόσπιτο.

Το lada αναστέναξε από τους δρόμους, μάλλον χωματόδρομους, που σε ορισμένα κομμάτια, πρέπει να περνούσαμε εμείς μετά από την μπουλντόζα που τον άνοιξε. Όπως καταλαβαίνετε ότι πέτρα έμεινε στο νεφρό, όσο και να γαντζώθηκε, δεν μπόρεσε να αντισταθεί στα ελατήρια του lada, και πείρε την κατηφόρα για την έξοδο. Το καλό είναι ότι είδαμε μέρη που σε καμιά άλλη περίπτωση δεν θα βλέπαμε.

Από τα πολλά φτάσαμε με την καθοδήγηση του GPS που σημειωτέον ήταν το πρόγραμμα σε laptop, στο σημείο μηδέν. Αράξαμε το μουλάρι κάτω από το δέντρο, σχετική φωτογραφία,

πήραμε τα σύνεργα μας και αρχίσαμε την ανηφόρα για το καταφύγιο. Το καταφύγιο από εκεί που αφήσαμε το αμάξι δεν είναι παραπάνω από 300 μέτρα, αλλά λόγο του κακοτράχαλου εδάφους, σε κουράζει. Και δεν ξέραμε τι μας περιμένει μετά. Φτάσαμε στο καταφύγιο που μας αντάμειψε με μια απίθανη θέα. Σχετικές φωτογραφίες.

Γεμίσαμε τα μπουκάλια με νερό που έτρεχε από μια βρύση μέσα στο καταφύγιο, και ήταν και παγωμένο. Το κακό ήταν που δεν είχε σημάδια εξ αρχής για το μονοπάτι. Ώσπου να το σκεφτούμε, να σου και ένα ζευγάρι, ο Γιώργος με την Τασούλα,  που είχαν έρθει για διακοπές, και πήραν την απόφαση να ανέβουν στο δρακόσπιτο. Μιας και ήμασταν όλοι μαζί, μαζί ξεκινήσαμε και την ανάβαση προς την κορυφή. Ζέστη, κακοτράχαλη διαδρομή, αγωνία για να βρίσκουμε το μονοπάτι, κάτι και τα αγκάθια μέχρι ένα σημείο, μας συντρόφευσαν σε αυτό το επιχείρημα.

Η ανάβαση κράτησε πάνω από μια ώρα, και διανύσαμε στο σύνολο 2.124 μέτρα, εμείς, γιατί η διαδρομή στην ουσία είναι και κάτω από 1780 μέτρα, αν την ξέρεις.

Ανεβαίνοντας, μας ανταμείβει η θέα, με όμορφες φωτογραφίες.

Κάποια στιγμή φτάσαμε στο πρώτο πλάτωμα, που υπολογίσαμε ότι είναι στα 1000 με 1100 μέτρα, υψόμετρο. Η θέα απίθανη και κάτσαμε λίγο να πάρουμε μια ανάσα, πριν ξεκινήσουμε για την κορυφή, όπου θα βρίσκαμε το δρακόσπιτο. Σχετικές φωτογραφίες.

Μετά από το πλάτωμα ανεβαίνοντας φτάσαμε στον προφήτη Ηλία, ένα εκκλησάκι, που σε μαγέψει, από το φυσικό καμουφλάζ που έχει, και την αρχιτεκτονική που ήταν τα διάφορα διαμερίσματα. Σχετικές φωτογραφίες.

Αφού πήραμε μια δεύτερη ανάσα, ξεκινήσαμε για τον τελικό προορισμό, την κορυφή στα 1404 μέτρα υψόμετρο, που είναι και το δρακόσπιτο.

Ήταν κάτι το καταπληκτικό, και πραγματικά άξιζε όλο αυτό το περπάτημα μέχρι εκεί.

Οι μηχανές άναψαν από τα κλικ που έπεφταν σαν ριπές. Δεν ήξερες τι να τραβήξεις. Το δρακόσπιτο, την κορυφή, την θέα που έβλεπες όλη την Εύβοια γύρο γύρο, πραγματικά, αυτό που λένε εσύ και ο θεός, το νιώθεις εκεί.

Αφού καθίσαμε ώστε να ανακτήσουμε δυνάμεις, πήραμε την κατηφόρα για την επιστροφή.

Πραγματικά ήταν κάτι καλό και εποικοδομητικό, και κρίμα που ήμασταν μόνο οι δυο μας.

Θέλω να πιστεύω ότι θα μεγαλώνει η παρέα σιγά σιγά, αρκεί να υπάρχει καλή διάθεση και θέληση. Μέρη βρίσκουμε.